Blog #1: Stoppen met wedstrijdzwemmen?
Op 19 juli 2019 had ik een afspraak staan bij een internist in het UMC. Dit is een internist die ik heb gekregen in verband met mijn zeer zeldzame syndroom. Eerst had ik een andere, maar die werkt niet meer in het UMC, dus nu heb ik haar. Ik had nooit verwacht dat deze afspraak invloed zou hebben op het sporten. Wat ik daar onder andere te horen kreeg, was dat ik niet meer mag wedstrijdzwemmen… Huh, maar dat is mijn sport… Dat was even schrikken!
De reden is dat ik door het zeldzame syndroom meer kans heb op het krijgen van neurologische klachten en het breken van botten. Dit komt doordat er meer bot afgebroken wordt dan er aangemaakt wordt. Voor je 25e tot 30e levensjaar moet ik dus zorgen dat ik zoveel mogelijk bot heb opgebouwd, want daarna verlies ik al bot. In die periode heb je je maximale botmassa. Na de menopauze wordt de botafbraak nog erger. Doordat ik dus veel meer risico loop, moet ik er nu alles aan doen om de botaanmaak zoveel mogelijk te stimuleren. Ze gaf als voorbeeld: “als je tennist, krijg je continu ‘klappen’ op je polsgewricht. Als gevolg daarvan zie je dat het polsgewricht sterker is en er meer bot aanwezig is.” Dat is eigenlijk wat ik dus nu ook moet proberen, maar dan met name voor mijn wervelkolom en nekwervels. Als je die breekt, kan je sneller een dwarslaesie oplopen of dus neurologische klachten krijgen. Door het zwemmen gebruik ik een stuk minder mijn botten en krijg ik dus geen of amper klappen op de wervelkolom. Dat is dus absoluut geen goede sport voor mij. Hetzelfde geldt voor fietsen, roeien, hockey, basketbal e.d. Ik moet dus een sport hebben als hardlopen, turnen of zo iets dergelijks…
Na het gesprek was ik wat ontdaan en wist ik niet zo goed waar ik goed aan deed. Ik had immers nooit mijn leven laten leiden door het syndroom (al wist ik het ook een lange tijd niet). Nu werd ik sterk geadviseerd te stoppen met het zwemmen, maar wil ík dat? Wat laat ik zwaarder wegen; het plezier nu óf mijn toekomst later? Iets waar ik dus goed over na moet denken en wat tijd nodig heeft om het te accepteren… Hoe moet ik hier nu weer mee omgaan?
